Tot ziens Laos, dag Thailand

Vientiane

Door al die verwennerijen van de familie Vermeylen - Buntinx waren we bijna vergeten de rest van Vientiane te bezoeken. Ruth raadt ons aan om zeker de Khua Din markt te bezoeken, de gezelligste thalat van Vientiane waar er bijna geen andere toeristen rondlopen. De reden waarom enkel de lokale bevolking hier komt winkelen kan te wijten zijn aan de vindbaarheid. Op een schaal van 1 tot Wegisweg (ken uw klassieke kinderboeken) toch een dikke 8. 

Die avond worden we uitgenodigd om nog eens een echt stuk vlees te eten. Iets wat al twee maanden geleden was. We willen ons excuseren bij de andere restaurantgasten die geleden hebben onder de geluiden van genot bij het verorberen van de steak en de kaasschotel. Nog snel een bezoek aan de Belgische bar Chok Dee voor we voldaan ons nest opzoeken.

Patuxai en Wat Sisaket

De volgende dag was het hoog tijd om de Patuxai te beklimmen. Volgens de lokale gids, Jan, kregen de Laotianen grondstoffen cadeau van de Amerikanen om een nieuwe luchthaven te bouwen. Maar zij vonden het materiaal beter geschikt om deze triomfboog mee op te trekken. Boven op het monument heb je het beste uitzicht over de stad, maar eigenlijk is Vientiane op dit vlak niet de mooiste van Laos.

Wat Sisaket zou de oudste tempel zijn in Vientiane en kampt met wat onderhoudsproblemen. Een heel team probeert in alle discretie de muurschilderingen te restaureren terwijl wij en andere touristen genieten van de 2000 keramische en zilveren boedhabeeldjes. Achteraf (of er voor, het is allemaal al even geleden) laten we onder begeleiding van Jan onze fiets zegenen. Nu zijn we helemaal klaar en beschermd om het laatste gedeelte van onze trip te voltooien.

Thailand en de cultuurshock

Onderweg naar de Brug Van De Vriendschap passeren we de brouwerij van Beer Lao, de drank die een grote rol heeft gespeeld in een aantal toffe vergeten herinneringen. De Laotiaanse grensovergang was, zoals alles in dat land, zeer gemoedellijk. Het tegenovergestelde aan het Thaise loket. Daar worden we een tiental keer doorverwezen naar een andere persoon, rijden we bijna Thailand binnen zonder stempel en worden we gevraagd om niet deel te nemen aan de politieke manifestaties. 

Nong Khai is onze eerste stop, en we merken dadelijk de grote verschillen op met het beschermde Laos. Grote winkelcentra en fastfoodketens langs de kant van de weg, veel meer neonlampen op motorfietsen en een boekenwinkel waar we tot het besef komen dat we misschien toch niet meer zo fris ruiken. We krijgen het gevoel dat Thailand zeer hard zijn best zal moeten doen om Laos te doen vergeten.

Het eerste hotel zet alleszins een stap in de juiste richting. Weg van de drukke baan en vlak aan de Mekong. Jawadde zoiets gezellig. En dan is er nog de Sala Keoku, een plaats waar een man zijn leven gewijd heeft aan het maken van gigantische beelden.

De Mekong bepaalt het decor voor de volgende dagen. Perfect onderhouden wegen brengen ons tot in Sang Khom. Verschillende reisblogs raadden het Buoy guesthouse aan en daar hebben ze volkomen gelijk in. We moeten een bamboe brugje over om tot bij het hutje aan de machtige rivier te komen. We hebben onze eigen hangmat en zetel waar we in blijven zitten tot de zonsondergang. Voor 280 oude Belgische franken, je wordt er zowaar vergeetachtig van.

Iets wat Jozef pas door heeft wanneer hij, 60 km verder in Pak Chom, op zoek gaat naar zijn paspoort dat blijkbaar nog in de bungalow ligt. Doordat we met gezegende fietsen rondrijden komen we al snel een Amerikaanse vrijwilligster tegen die banden heeft met het gemeentehuis. Na een telefoontje van de dorpsoudste springt Jozef in de Toyota Hilux van Tom en rijd Simon verder naar Chiang Khan om al een hotel te zoeken. Doordat we de laatste 40 km niet op hetzelfde tijdstip afleggen, krijgen we elk een heel ander uitzicht. Simon de mooie zonsondergang, Jozef pikzwarte duisternis.

Chiang Khan

Chiang Khan is vooral populair bij de Aziatische toeristen. De verschillende restaurants en winkeltjes worden uitgebaat in klassieke houten woningen. Echt een prachtstadje waar we gerust nog een paar dagen kunnen blijven. Spijtig genoeg moeten we de volgende middag in Loei de bus op naar Phitsanulok. Het busstation is daar trouwens zeer makkelijk te vinden, toch onder politie-escorte. Bij aankomst in Phitsanulok was het reeds avond en zat er niets anders op dan in te checken in het hotel en de avondmarkt op te zoeken. 

Dat de bergen ver achter ons liggen kunnen we merken aan de gemiddelde snelheid waarmee we de centrale vlakte doorkruisen. Onderweg naar Khampaeng Phet hebben we genoeg tijd om, met opzet, te verdwalen. We laten de drukke hoofdweg links liggen en kiezen voor een baantje door de suikkerriet en rubberboomplantages. Geen verkeer en muziek van Sixto Rodriguez door Simons kleine luidspreker, Thailand heeft ons helemaal ingepalmd. 

Kamphaeng Phet

In Kamphaeng Phet zoeken we weer een van de aangeraden hotels op. In dezelfde straat valt ons oog op een "all you can eat" restaurant. De prijs wordt hier ingedeeld volgens de lengte van de klant. De schaal reikt niet verder dan 1m80, en we voelen ons verplicht de ober hierop te wijzen. De vriendelijke Thaise meneer vertelt ons dat het wel niet zo'n groot verschil zal maken. Na de vierde keer vlees op onze tafel-bbq te hebben gegooid krijgen we een nieuwe bakplaat aangeboden. De vriendelijke Thaise meneer werd toch een beetje ongerust toen Simon voor de vijfde maal het buffet ging plunderen. Maar het kon blijkbaar nog erger. Rond half negen sprong de televisie die boven onze tafel hing op Everton - Liverpool. De komende 115 minuten haalden we nog aan aantal keer enkele "snacks" van het buffet.

Kamphaen Phet heeft deel uitgemaakt van zowel het Sukhothai als het Ayutthaya rijk. Vlak naast de stad is dan ook een historisch park te vinden vol ruines van oude tempels uit die twee periodes. Het was onze eerste ervaring met een site van deze omvang en wisten dus niet wat we te zien gingen krijgen. We rijden het park binnen rond 8u waardoor we heel het domein op ons eentje kunnen verkennen. De hele voormiddag kijken we vol verbazing naar gigantische boedhabeelden en kolosale belvormige chedi's. We komen ook nog een Duitser tegen tijdens zijn ochtend jogging. Hij verteld ons dat de volgende halte, Sukhothai, nog veel indrukwekkender is. We verliezen dan ook geen tijd en rijden diezelfde dag nog verder.

Sukhothai

Met de opmerking van de Duitser in het achterhoofd rijden we 's ochtends vroeg langs een rivier naar Old Sukhothai. Potverdekke, den duts had gelijk! Niet alleen is alles veel groter dan in Kamphaeng Phet, de voornaamste tempelcomplexen zijn ook nog eens beter bewaard. Elk onderdeel is omringd door water, een gracht of een heus meer, wat alleen maar bijdraagt tot de prachtige setting van deze oude stad. We beslissen de volledige dag door te brengen op het immense domein.

Voor we weer naar huis rijden spelen we nog even badmington met wat Thaise jongeren. Terwijl Simon knoerhard serveert gebeurt er iets wat recht uit een film lijkt te komen. Grote luidssprekers spelen eerst een kleine speech af met muzikale intermezzi van 5 tot 10 seconden. Niets aan de hand, Simon behoudt zijn opslag. Tot ineens het volkslied begint te spelen. Alle Thai leggen hun spullen op de grond en gaan stokstijf in de houding staan. Wat volgt is een minuut van patriottische ongemakkelijkheid. Wanneer de nationale hymne afgelopen is worden de activiteiten gewoon hervat. We weten niet of deze algemene pauzeknop dagelijks wordt ingeduwd of enkel op maandag.

Nog 4 dagen en dan zit Simon hopelijk veilig op het vliegtuig en Jozef op een olifant. Het laatste reisverslag van de dagen in Bangkok hebben jullie nog te goed van ons.