Weeral met de tablet...

In to the wild! (spoiler alert) But we survived

Luang Nam Tha staat bekend om zijn trektochten die toch vooral meer op lange wandelingen door een prachtig nationaal park lijken. Op onze vraag kregen we een organisatie zo ver om ons als proefkonijn te gebruiken. We namen dan ook deel aan een van de meest avontuurlijke tochten. We zouden een pad gaan volgen waar enkel de jagers gebruik van maken.

Op de dag van het vertrek was het nog even wachten op Canada. De twee dames arriveerden vijf minuten voor le grand départ. Aangezien we in Laos zijn hadden we in werkelijkheid nog een uur. Samen met onze Engelstalige gids Mr. Kir sprongen we in de tuk tuk naar het dorp van de twee andere gidsen Mr. Jom en Mr. Si Phaen. Bijna zijn we onze nieuwe Nederlandse vriend, Stein, vergeten voor te stellen. Iemand waar we in de toekomst misschien nog meer van horen.

De eerste dag

Na een tiental minuten was de toon al meteen gezet. Een brug uit bamboe die ons sterk deed twijfelen of die houtsoort wel geschikt was voor iets anders dan chopsticks, de gidsen die elke tien minuten vroegen of we (g)een slok laolao wouden, een slang die vakkundig tussen wervel c2 en c3 van haar hoofd werd ontdaan (hoewel de anatomie van een slang niet behoort tot Simon's lessenpakket, of hij zat toen niet in de les). Waar we nu ook achtergekomen zijn is dat slangenvlees kraakt in de mond en leid tot luidruchtige nachtmerries bij Canadese dames.

Dag 2

De regen dreigt roet in het eten te gooien. De gidsen, en dan vooral de ervaren Si Phaen, vrezen dat het te zwaar zou zijn om in deze omstandigheden de tocht voort te zetten en zelf een slaapplaats op te bouwen. Na een lang gesprek kunnen we ze toch overtuigen en als bij wonder hield het op met regenen. Zo werd de tocht enkel maar zeer uitdagend. Tijdens de vijf uur durende trektocht zagen we:

• een rivier die bijna onmogelijk over te steken was
• vallen van jagers die zelfs nog niet in het SAS-handboek werden opgenomen
• een oude man die uit eigen keuze zijn "overvolle" dorp had verlaten voor een kluizenaarsleven
• een eeuwenoude boom met een gigantische stam
• 126 bamboebomen en 89 bananenbomen geveld worden voor ons kampement
• hoe drie man een feestmaal maakte met niets meer dan drie eieren en een Laotiaans regenwoud
• We worden nog getrakteerd op de meest heldere sterrenhemel, aangename gesprekken en een reteharde grond. Zalig gewoon!

Dag 3

We beginnen onze laatse dag met een klein beetje overmoed. De gidsen hakken vakkundig tunnels door het kreupelhout. Spijtig genoeg kennen ze enkel de Aziatische maat. We kruipen dan maar op handen en voeten tot in het dorp van Si Phaen. Daar dorden we uitgenodigd voor een laatste maaltijd/braspartij. Het werd een dag die veel weg had van een zondag met de reserven van VKW. We kruipen dan ook alle vijf vrij vroeg ons bed in.

Muang Sing

De volgende morgen wagen we ons voor het eerst sinds het begin van onze reis aan een westers ontbijt. Iets wat we de komende maand niet meer gaan doen. We huren met de andere van de Junglebende een paars brommers gaan de omgeving ontdekken. We eindigen bij een monnik die boven op een berg zijn eige tempel aannhet bouwen is. die geeft ons een les in boeddhisme waar zelfs Sting jaloers op zou zijn. Favoriete uitspraak: If you plant rice, what do you get? Coconut? Nooooo!

The great divide

Kennen we Stein nog? De vriendelijke Nederlander? Nu zou Stein wel eens graag een stukje willen proeven van het toerfietsen. Geheel onbaatzuchtig (en tijdelijk buiten strijd door een valpartij) maakt Jozef de levensdroom van deze Utrechtenaar waar. Simon krijgt twee dagen een andere reispartner en we spreken twee dagen later af in Houay Xai. 

Slow boat en fietsen met Ze Germans

Vanuit het grensstadje nemen we met zijn drieëen (eigenlijk zijn we met zijn honderdvijftigen) de slowboat naar Pak Beng. Een zalige ervaring, iedereen zit superongemakkelijk op elkaar gepropt, maar daardoor ontstaan er ongelooflijk leuke gesprekken. Met twintig personen blackstories spelen geeft resultaat (http://www.blackstories.nl voor meer info). We leren twee Duitse vrienden kennen die de komende dag bij dezelfde halte moeten afstappen.

Aangezien bijna iedereen die de volgende ochtend met ons weer op de boot stapte helemaal tot Luang Prabang ging, hadden we bij het uitstappen op de steile oever van Thasouang een groot publiek. Of ze nu een sierlijke plons verwachtten of oprecht bezorgd waren om ons welzijn blijft ons nog een beetje onduidelijk. Na een menselijke ketting te hebben gevormd met de Duitsers, dit allemaal met de klimkwaliteiten van een Zwitserse berggeit, beginnen we onze bagage en fietsen naar boven te heisen. Een leuke namiddag fietsen met deze moffen was wat volgde.

Spijtig genoeg beschikken we weer niet over voldoende middelen om alle foto's bij up te loaden. Morgen zitten we in Sayabouli, een redelijk grote stad, waar we hopelijk weer wat kunnen toevoegen. Wij proberen alvast het elephant conservation center te bezoeken.